Toen ging de arts mij onderzoeken. Ik doe alles hartstikke goed. Mijn heupjes zijn goed, ik kan mijn hoofd al heel goed omhoog houden, ik volg iedereen al heel goed met mijn ogen en hoofd en lach volop. Maar dat lachen duurde niet lang... ik kreeg namelijk ook meteen mijn eerste prikjes! Dat deed echt pijn! In elk beentje werd een vervelende priknaald gestoken en ik moest heel hard huilen. Gelukkig waren Papa en Mama erbij om mij te troosten. Na de prikjes kreeg ik pleistertjes op de gaatjes die achter waren gebleven. En over een maandje moet het weer!!! Gelukkig besef ik het zelf allemaal niet zo.
Papa was na het consultatiebureau bezoek zelf ook even naar de dokter gegaan. Hij blijft maar koorts houden en moet heel veel hoesten. Blijkt ie longontsteking te hebben! Arme Papa! Ik hoop dat je snel beter wordt Papa. Hopelijk slaat het penicilinekuurtje aan.
Ook Mama blijft maar hoesten. Zij gaat morgenmiddag even naar de dokter om eens te kijken wat er bij haar aan de hand is. Misschien wel hetzelfde als bij Papa. Laten we hopen van niet.
Verder gaat eigenlijk alles hartstikke goed. Het eten en boeren gaat steeds beter. Hoewel het soms behoorlijk lastig is voordat er een boertje komt. Het spugen is eigenlijk ver weg. Alleen als ik te veel heb gegeten dan geef ik het terug.
Vandaag nog lekker in bad geweest. Was ook weer genieten. Dit keer had niet Mama, maar Papa me in bad gedaan. Heeft ie thuis nog niet vaak gedaan. In het ziekenhuis was hij de eerste, maar thuis deed Mama het eigenlijk vaak. Maar Papa was er wel altijd bij.
Ook slaap ik steeds beter. En de laatste 2 dagen ook overdag. Het lijkt erop dat het ritme begint te werken. Slapen. Waker worden om te eten. Verschonen. Eten. Spelen in de box of wipstoel. Slapen. En dat gaat dus best lekker. Alhoewel er ook best momentjes zijn dat ik wat jengelig ben, maar dat hoort erbij.
Nou, weer een heel verhaal. Ik laat Papa maar weer gauw stoppen met typen. Dan kan ie weer verder rusten. Tot snel allemaal!